Da Wulf un de sewwe Geißlein - online-Mitmachwörterbuch Wittgensteiner Platt

     online - Mitmachwörterbuch Wittgensteiner Platt
                         http://www.wittgensteiner-platt.de
                                                   Dr. Peter Kickartz
Title
Direkt zum Seiteninhalt
Meine Website

Meine Website

Der Wolf un die sewwe Geislein
(Ee Wittjesteener Pladd ewwertraa vo Elisabeth Pohl)

 
Es wor emol e aale Geiß, die had sewwe junge Lämmer und had se lieb, wie e Modder ehre Kenner lieb hod. Eenes Daajes wull se en Waald geh un Fürrer holle, do riff se alle sewwe Kenner herbei un saad: „Liewe Kenner, ech well en Waald geh, basst of verm Wolf! Wenn hä rekemmt, fresst hä öch alle med Haud un Hoor. Der Besewicht verstellt sich oft, awwer o der raue Stemme un o sein schwoaze Fisse kinnt ehr`n erkenne.“ Die Lämmer saaren: „Liewe Modder, mer bassen of ins of, dü brüjesd der kee Sorje ze mache un kannst rüch fordgeh.“ Do meckerte die Aale un mochde sich of`n Weg.

 
Es dürte ned lange, do kloppde immed o de Hausdeere un riff: „Machd of, ehr liewe Kenner, euje Modda es do un hod jerem vo öch wos med gebrocht!“ Awwa die Lämmer hoden o der raue Stemme, derres da Wolf wor. „Mer machen ned of“ riffen se, „dü best ned inse Modder, die hod e feine un liebliche Stemme; awwa deine äss rau, dü best da Wolf!"

 
Do ging da Wolf foad e nen Lore und kiff e großes Stegge Kreire, frass se un mochde domed sei Stämme fein. Da kam he zeregge, kloppde o de Hausdeere un riff: „Machd off, ehr liewe Kenner, euje Modder es do un hod jerem vo öch wos med gebrochd“. Awwer dä Wolf had sei schwoaze Pode ed‘s Fensder geläd, dos saajen de Kenner un riffen: „Mer machen ned off, inse Modder hod ke schwoaze Fisse wie dü; dü best da Wolf.“
 
 
Do liff da Wolf no`nem Bäcker un saad:“ Ech hon mech om Füss gestosse, mach mer Deg drewwer!“ Wie`em der Bäcker die Pode besträche had, liff hä nom Meller un saad: "Straab mer weißes Mähl of mei Pode!“ Der Meller dochde: „Der Wolf well immed bescheisse“ un weigerte sech, awwer dä Wolf saad: „Wenn dü dos ned dist, fräss ech dech!“ Do fächdete sech der Meller un mochde em de Pode weiss. Jo so sein de Mansche.
 
 
Nü ging der Besewicht e dredes mol no der Hausdeere, kloppde o un saad: „Machd mer of, Kenne, eue liewes Modderche es hemegekomme un hod jerem vo öch wos aus dem Waald medgebrochd.“ De Lämmer riffen: „Weiß ins aschd die Pode, domed mer wessen, des dü inse liewes Modderche best.“ Do leere hä de Pode ez Fensda, un wie se saajen, des se weiss woren, glöweden se, es wer alles wohr, wos he saad un mochden de Dere off. Wer awwer re kam, dos wor da Wolf. Se krejen en Schregge un wullen sech vaschdegge. Ens sprong engern Deisch, dos zwede edz Bedde, dos dredde en Owe, dos vierde es de Keche, dos fünfde en Schrang, dos sägste enger die Waschschessel, dos sewede ee den Kasde vo der Wandühre. Awwer der Wolf fun se alle un mochde ned lange Ferrerläse; ens nom anerre schluggde hä renger; nür dos jengsde em Ührekaste, dos fon hä ned. Wie da Wolf sech ausgedowed had, trollde hä sich foad, un leere sech däuse of der grine Wesse enger en Böm un fing o zü schlofe.
 
 
Ned lange dono kam die aale Geiss aus`m Wald werrer heeme. Ach, wos müssde se do säh! De Hausdeere stan sperrangelweid of. Deisch, Stiele und Bänke woren emgeschmässe, de Wäschschessel lag e Schäerwl, de Decke un Kesse woren aus dem Bedde gezoje. Sie süchde ehre Kenne, awer nirjends woren se zü fänne. Sie riff se noeneh beim Name, awer nimmed gab Antwort. Endlich, wie se o dos jengste kam, do riff e feine Stemme. „Liewe Modder, ech steggen em Ührekaste!“ Sie holdes raus un es erzalde ehr, des da Wolf gekomme wor un die annere gefrässe had. Do kind ehr öch jo verstelle, wie se ewer ere Kenner geheild hod.

 
Endlich ging se ee erem Jammer naus, un dos Klene liff med. Wie se of de Wesse kamen, do lag da Wolf om Böm un schnarchde, des de Äste zerrerden. Se begüggden vo alle Seiren un sag, des sech e seim Wanst wos regde un zawwelde. „Ach God dochde se. Sillen mei oame Kenner, di hä züm Owendesse rengergewärjed hod, noch om Läwe sei?“ Do müssde dos Geißlein no heme löfe und Schere, Nore und Zwänn hole. Da schned se dem Ungetüm da Wanst off, un kaum had se en Schned gedo, do streckde schon e Geißlein den Kop raus, un wie se weirer schned, sprongen alle sächse raus und woren noch alle om Läwe un hadden ken Schore gelere. Dos Ungedier hat se ee der Gier ganz rengergeschluggt. Dos wor a Freude! Do dreggten se äre Modder un heppden wie en Schneirer, der Hochzeit hält. Die Aale awwer saad:“Itzd ged un sichd Waggersteene, domed wümmer dem goddlose Dier da Leib voll mache, solange es noch em Schlof lejed.“ Do schleppden die sewwe Geißlein ee aller Eile de Steene herbei un schdeggden` sem en Wanst, soveel se do ne bränge kunnen. Do neere en die Alae ganz schwenge zü, des hä naud mägte un sech ned emol wejelde.
 
 
Wie der Wolf endlich ausgeschlofe had, mochde hä sech of de Beene, un weilem de Steene em Maje so großen Doschd mochden, woll hä no nem Born un tränke. Wie hä ofing zü geh un sech hen un her bewejede, stissen de Steene ee seim Leib onenä un rabbelden. Do riff hä:
 
 
„Wos rumpeld un pumpeld
 
E meim Leib rem?
 
Ech menn, es weren sechs Geißlein,
 
So seins läurer Waggeser!“.
 
 
Wie hä do on Brunnen kam un sech ewerz Wasser beggde un trenke wull, do zojen en de schwere Stene renger un hä müssde jämmerlich ersäufe. Wie dos de sewwe Geißlein sajen, kamen se herbeigelöfe un riffen laud: „Der Wolf es dod!“ un danzden med ärer Modder em den Brunnen rem.
Title
Imressum:

Dr. Peter Kickartz, 57319 Bad Berleburg - Hemschlar, Hof Rinthersbach. Postalisch: 52074 Aachen, Hans Böckler - Allee 3
Zurück zum Seiteninhalt