Du kam en Mann, dä güggde sech mul em,
du sage mech du stenn un saad: "Dü bäsd awwa grore güd ee inse Haus"",
un nahm mech ausem Bäag raus.
"Mach's güd, mei liewe Freunde,
un dü scheene Quelle, dü hiost ins imma Wassa gegäwe,
em Dunkle un Hälle, Waaldwesse ade, ade !"
Awwwa itzd fing fer mech e anna Läwe o
Als arschdes woardee ech ee e gruß Ruhr gesteggd,
un med nem weje Netz emstreggd.
Nü woar ech schlang wie e Tanne,
un kam uff's Auto o ne Stange.
Mer fieren ganz, gaanz lange.
Endlich woarn mer beim Haus.
"O", duchte ech, "dos siehd awwa vo össe ganz eelorend aus."
Da Hausher nahm mech aus meim Netz raus
un saad werra sei Fraa: "Siehd dos Beemche ned wunnabar aus ?"
Jo", saad de Fraa un riff de de Känne,
die doren mech ö ganz schigg fänne.
Zunächsd blew ech noch dösse em Goarde stenn.
Awwa jeren Dag bestaunden se mech un gingen em mech rem.
Da Adwend ging vorbei, Heilichowend woar du ... ech woar su fruh!
Ee da gürre Stuwwe kreeg ech e scheene Egge,
woarde geschmüggd med Karzen un Starne.
Unna mer lajen Päggscha, Speelwaeg fer de Känne.
Mer gejenewwa stann en Stalll med Josef un Maria un Dämmm Jesuskänd.
Kieh woarn dränne un Hei un Struh.
Die Mansche em Stall woarn allee su fruh.
Da Vadda steggde nü de Karzen o.
Du kamen da Ubba un de Umama un de Mudda
med de Känne noch ree.
Es woarde gebädd, gesunge un geläse,
doch da Chräsddag woar zü schwinne gewäse.
Stelle kehrde ee em Haus un ech duchde:
"Itzd müßd dü schwinne werra raus!"
Un alle duchden med stellem Sänn:
"Mer brängen dech raus, doch nächsdes Juhr,
wenn God wäll, kemmd werra su e Beemche eeds Haus.