Birkelbach: Da Dabezierer. Da Strohwetwer - online - Mitmachwörterbuch Wittgensteiner Platt

Suchen
Direkt zum Seiteninhalt

Hauptmenü:

Birkelbach: Da Dabezierer. Da Strohwetwer

Ortschaften
Da Dabezierer

Hurra, es äs bassied!
Mer hon die Wohninge dabezierd,
wos hon ech gescholl un geschwätzdt, wie’n Bäre,
ech kann öch saa, dabeziere äss schwer.

Neilich saad mei Adelheid: "Die aale Dabete sein ech leed.
Mer renovieren, morn geds los." Dä Gedanke fonn mei Aales ganz famos.
"Monsemorje, beim eschde Gickelkreh, fange mer o med da Quatscherei
Züerschd, dos wees ech ganz genau,
schneire mer die Dabede e Bohne," so saad mei Fraa.
Do stanne mer nü un hon gerachd zü zweed,
mer hadden zah Rolle Dabete je 60 breed,
dos mächd off 5 Meter …..fast …..ungefehr.

Ech kann öch saa, dabeziere, dos äss schwer.

Dodrof saad mei Fraa: "Dü gesd of de Ledder,
sonst komme mer ewerhöbd ned weirer."
Sie dreckde mer den Eemer med Kleister ee de Haand,
"Do, dä verdeelsde jedzet o der Waand.
Dü nemmest de Dabete un ziehst se schee glood,
wos unne zü lang äss, dos schneire mer ab."
Gesaad, gedoo, so fange mer o,
grood wore’mer bei der sewwende Bahn,
do wodde de aschde schon werrer munder,
un rudschde ganz langsam de Wand werrer renger,
un de zweede un drädde henna her.

Ech kann öch saa, dabeziere, dos äss schwer.

Mei Fraa sprong schwenge hen und wull se noch fange,
un schon doot se em Eemer med Kleister hänge.
Ech riff noch: „Bass of" ! Doch es wor schon ze speere,
sie lag ee der Brie un owe droff de Dabede.
Ech häd se om liwwest …….doch ech had kee Gewehr.

Ech kann öch saa, dabbeziere dos äss schwer.

Obwohl ech völlich schuldlos, trof mech de Mohninge,
ech wer en Blödmann un häd sowieso ke Ohninge.
Se gückte de Dabete o un saad ganz entsedzd,
„So, jetzt wad einfach genaald.“
Se greeg der Haamer un peilte o de Waand,
dobei had se der Naal verkehrt ee der Haand.
"Hie gück mol," saad se, „idzet kemmd de Pleite,
dä hod jo der Kobb of der verkehrte Seire."
Ech saad: „Dü host zü wing Verstaand,
dos äss doch en Naal fer die annere Waand.
Loss mech mol prowiere, gäb mer den Haamer mol her."

Ech kann öch saa, dabeziere dos äss schwer.

Do hon ech gehaamert un geklobbt wie’n Schüster,.
Naal of Naal un Moster of Moster.
No 31/2 Stonne, do wor ech’s leed,
da Haamer wor hees und der Dömme wor pladd.
Drei Kilo Naale, die hon ech verbrüchd,
de Waand sag aus wie vo Flijje beschässe.
Die neue Dabete, die hing kreiz und quer.

Ech kann öch saa, dabeziere äss schwer.

Gott sei Dank hod mei Adelheid en praktische Sänn,
hängd o jeden Naal e Beldche hen,
lejnds löjrer Kalanner, dos seid jo en Blänne,
rachds die Oma, de Dande, der Obba un de Känne.
De neuje Dabede seid kenner mieh.

Ech kann öch saa, dabeziere dos äss schwer.

Züm Schluß hommer noch de Fänster lackierd,
awwa do äss ins e großes Maleer bassiert.
Normal äss Fensterstriche fer mech kee Problem,
nür der Rahme vo däusse, dos äs unogenehm.
Ech saad: "Ech wäll ned, ech hon kee Kurasche,
so e schmoles Brädche, un dos ee da sewede Etaasche."
"Nü mach kenn Ärjer", so saad se,
"ech wäll der jo helfe un wees ö schon wie…!
Mer nämmen de Deere vom Kleererschraang,
die kämmd quer of de Fensterbaang.
Dü strichesd da vo däusse un brüjesd kee Angesde ze hon,
ech haalen vo änne dos Gejegewechde."
Ee der eene Haand da Bensel un vom Lack der Resd,
med der annere Haand haale ech mech fesd.
Of eemol, mer wor em Maje ganz flau,
unne gähnde der Abgrund un dränne gähnde mei Fraa.
Do brellde se schon vo änne raus:
„Saa, bäste baale faddich, wie seid’s da aus?“
Ech kräsch:  "Prima mer gefälld’s …" Do schelldes ……..
Mei Fraa sprong vom Bräd, wull gügge, wer kemmd.
Med mer gings abwärds, mer flatterd dos Hemd,
un ech landete klatsch of meim Laib,
gäh der Hausdeere – em Rosestrüch.
Mer wor vern Öje himmelblo,
do erschenn e der Deere mei neischirije Fraa.
Un frore med dem dommste Geseschde vo der Welt,
„Wos mäjest Dü da hie unne, host dü geschellt?“

Awer idtzet sei mer faddich, so ungefehr,
nür en gelander Dabezierer müss her,
un wenn ehr mech frood, da saan ech frei raus:

„Dabeziere äss ganz einfach, prowiert’s mol aus! „



Da Strohwetwer

Mei Fraa führ e Kur, wejem Rheuma e dän Knoche.
Ee der Zeit wull ech mer da sälwer koche.
Endlich wor ech mol Herr em Haus.
Als aschdes süchd ech mer z‘ Kochbüch raus.

Do stan alles genau wie masch mechd.
Ech hon mer schon heimlich ez Fäustche gelacht.
On Owends studierte ech dos Kochbüch em Bedde
Un kun ned versteh, warem mei Frau so vel Ärwed hod.

Off Blood eens stan : Salod sill ma wasche.

Om Morje droff kiff ech zwee Persil-Trajedasche.
Ech dochde „sicher es sicher“, ma kann jo nie wesse,
un hon den Salod ee de Construcda geschmässe
hon dos Programm of Nyltest gestaald,
des da Salod ned ganz zerfälld,
hon ech der Klimbim ee de Schleuder gezwonge
un anschließend em Goarde ofgehunge.

Hä hod trotzdem ned geschmochd, er kinnd sah worrer widd,
ech häd’n aschd noch bejele sinn.

Ech ging da o de Frittebüde un dochde voll Wüd,
Junge, Junge wos kochesde da moan?

Do stan em Kochbüch, dos müss ech erwähne,
Zäbbel enger Wasser schneire, wejern Träne.
Ech ging e’dz Geschäft, em Zebbel zü köfe,
ee der Zeit liss ech schon Borewasser löfe,
do zog ech mer sämtliche Brocke aus,
em mech med den Zebbel ee de Wann zü hogge.
Do sein ech getaucht, ech dochde sei helle,
Zebbeln sei engerm Wasser zü schäle.
Do kreji’ch kä Luft, ech wor ganz bedroffe.
Es fählde ned veel, da wor ech vasoffe.
Dos Kochbüch had ganz klor geloje,
ech had donoh doch Wasser en Öje.

Ech ging da o de Frittebüde un dochde voll Wüd,
Junge, Junge wos kochesde da moan?

Ech fing nü werrer o, e’dz Kochbüch zü gücke un wor om flüche,
un dochde, „Haure mäjeste mol Reiweküche.“
Em Kochbüch stan do schwoaz off weiß,
„ee da Loft wänge, ganz heeß,“
dos hon ech med Elan gemochd,
de Reiweküche kamen öh o der Decke o,
ech hill als immer noch de Pann unne drenger,
awwa se kamen ned werra renmger.
No zwee Stonne aschd - fillense e de Egge
Un hännedro hing de halwe Degge.

Ech ging da o de Frittebüde un dochde voll Wüd,
Junge, Junge wos kochesde da moan?

Om anerre Dag, ...woss ged’s da zü lache ...
Dochd ich, kannst mol Rolladen mache.

Züaschd, so stann em Kochbüch,
sedzt ma ä ordliche Mählschwetze o.
Die kämmd med Nelke un annern Zutaten
da o die faddich gerollde Roladen.
E‘dz Blümegeschäft nee, ... zich Nelke so vazich ...,
ech lisses mich’s wos kosde, da wäds schee würzig,
med zwe Pond Mähl renn ech em de Wedde,
mend ehr, dr’ech dos Mähl züm schwätze kreje häd?

Do hon ech den Krom en Pott geschmesse,
hon ewerläd, hon ech naud vagesse,
hon da dos ganze schee zü Brei gerührt,
un alles off de Rolladen geschmärd.
Do lejense nü, so schee bekleisderd,
doch ech wor gorned so begeisterd.

Ech ging da o de Frittebüde un dochde voll Wüd,
Junge, Junge wos kochesde da moan?

Freidags da es off dem Deijsch,
bei den Katholiken merschdens Feijsch.
Em Kochbüch stan: „Den Feijsch schreggt ma ab!“
Dos schänn mer jo als e bessche knabb.
Doch vorsichtig lär ech den Feijsch , direkt o de Kande off’m Deisch,
hon leise de Deere hänner mer zügemochd
un mer schon heimlich e'dz Fäustche gelachd,
no zah Minüde med großem Radau,
städtze ech ee de Keche un blöffde "... Wau Wau ..."
dos hon ech zichmol dachexerzierd 
mend ehr, dä Feijsch häd sich eemol gerierd?

Ech ging da o de Frittebüde un dochde voll Wüd,
Junge, Junge wos kochesde da moan?

Owends lüs ech werrer em Kochbüch, do stan, ehr wad lache,
„Apfel em Schlafrock“ kimma mache.
Ech holde ma en dege Äppel aus’m Goarde,
schälde den Äppel aus seiner Schworde,
hollen mein Pyjama ausem Bedde, wesd ehr, dä bloo gestreifde, dä nädde.
Da den Äppel klee gereewe, en Pyjama wie beschreewe.
Da hon ech den Wäcker noch gestald,
un als no zwee Stonne de Bimmel ging,
holl ech den Pyjama aus’m Bedde,
der sag aus, als wenn eener negeschässe häd.

Ech ging da o de Frittebüde un dochde voll Wüd,
Junge, Junge wos kochesde da moan?

No all dä Daaje, saa ech nü ee,
dos Koche länstde doch ned mieh,
un dochde, wos hoste e Glegge,
moan kämmd jo die Fraa zeregge.

Nie mie Frittebüde, vorbei äss da Zorn,
idzt koche ech mer naud mieh, un worden of moan.

 
Suchen
Zurück zum Seiteninhalt | Zurück zum Hauptmenü