Kickartz, Peter: Ah, aue Makrittel! De Huure wünn ned lejjje. - online - Mitmachwörterbuch Wittgensteiner Platt

Suchen
Direkt zum Seiteninhalt

Hauptmenü:

Kickartz, Peter: Ah, aue Makrittel! De Huure wünn ned lejjje.

Plattform

Ah, aue Makrittel !

Vo Dr. Peter Kickartz

Ee de fuffzijer Juhre harren mer ee Aachen e kleene Wittjesteener Kolonie, med Beckasch Kall vom Römmelanner Bahnhoob, Beckasch Lene aus Bäarghaus, meina Modda, meim Brürer un mer. Dazü gehodde ö d‘s Christel vom Balleburjer Bahnhoob; dos Christelche lannte ee insem Loore Vakäuferin, weil’s wie als su manchesmul ee Wittjestee kee Lehrstelle gab. Ech vazehlen itzd zwee Steggelcher, wie’s nem Wittjesteener ee Aachen gen kann.  Ee dämm eene wünn de Huure ned richtig lejje, un ee dämm annere geds em nen schräwe Berüff.

Mei Modda saad immer: „Sei klug. Sprich nie einem Aachener etwas nach, auch, wenn du meinst, ihn gut verstanden zu haben.“ Wie raachd se dumed had, zeijed mei wuhre Geschichde.


Ee insem Loore traffen sech manchesmul zwee Hannelsvertreter, die de Bestellinge vo meina Modda med nahmen. Die klobbden sech da uff de Scholla, un da eene saad werra dä annere: „Ah, aue Makro-e!“ Wos dä annere med nem strahlende „Ah, aue Makrittel!“ quiddierte. Inse Balleburjer Christelche hoadde genau zü un begräff: Die Beere saaren sech wos Liewes. Wos die zwee  Schmagauke sech wagglech saaren, hadds awwa ned richtich vastanne.  Herren se werrenanna gesaad: „Ah, du alter Gauner,  Schieber, Strolch, “ orra sosd su wos, inse Christelche hedds gewäss ned nugeschwatzd.

O nem Sonnowend em Veermeddaag stun da Loore med Leire vull un nee kam Nohbasch Siegfried, da Schwarm vom Christel. Wie freide's sech, wie floog em dos Maadchehazze entgeje. Un su jubeldes dämm Siggi zü: „ Ah, aue Makrittel.“ De Leire stunnen starr veer Schrecke un sparrten de Mailer uff , bis eener de Lage begräff, un alle lachten.

('s Christel wull seim Siegfried wos Liewes zürüffe. En „Makro-e“ äss awwa en Meckes, en ausgewossene „Zuhälter,“ un en „Makrittel“ äss e klee „Zuhälterche,“ en Lehrling ee dämm Gewerwe. Ee Aachen kann ma sech manches med Liewe saa, wos ee Wittjestee baale da Schiedsmann interessiere deed. Awwa sälwad ee Aachen juweln de Maare ned  öffentlich ährem Schwarm med dämm Rüff zü: "Makrittel !" („Zuhälterchen“). 

De Huure wünn ned le-ijje!

Morjens, wenn ech de Breedcha ausgefohre had, stellde ech mech veern Spijjel und dood du dos, wos ma morjens veerm Spijjel dütt. Manchesmuul stellde sech da inse Ilse hänna mech.  Dos Ilse woar e schrumpelijjes, ned mieh ganz junges Maadche aus Sachsen un hulf meiner Modda em Haushaald un em Loore. Eenes Daages nahm mech mei Modda beiseire un saad ganz spetz: „Peterche, dos Ilse hot sech ewwa dech beschwerd. Dü saarest veerm Spijjel immer su schrecklijje Wadda. Wos mejjest dü da du fer e Wagg?“ „Wos da feer Wadda sall ech veerm Spijjel saa?“ Ech woar ganz dewerschd. „ Su wos ewwa Weiwesmanscha un Hüre, die nedd le-ijje wünn.“ Ech hads begräffe! „Jo, Moddache,“ saad ech,  "da stenn ech du, de Huure stenn ma ze Bärg un sein rubbich un da knorren ech schunemuul: ‚Gewerra nochemuul! De Huure, de Huure wünn awwa haure als werramul ned lejje!‘ Vo Hüre un Manscha, un da ö noch Weiwesmanscha,  hon ech nie naud gesaad!“

Om annere Morje stunn dos Ilse werra hänner mer un hoachde med spedze Uhre. „Wodde dü nür“, hon ech geduchd, dos Ilse em Spijjel fixierd un da gesaad: „De Huure wünn ö haure werra ned le-ijje. Dü brittsch Hinkel, dü! Geh nu meina Modda un gatz dü nür: Gatz, gatz, gatz geleed, da Hennerschde dütt ma wieh!“ Da saad gewäss da Hoh: „Dos dütt deer güd, Kikerikii!!“ Ob dos Sachsemaadche dos vastanne hot?  Jerenfalls hot sechs nie mieh beim Spijjel hänner mech gestellt.   Peter Kickartz


 
Suchen
Zurück zum Seiteninhalt | Zurück zum Hauptmenü